روایت بانوی کوهنورد از فتح قله دماوند با پای مصنوعی! - وبلاگ عصر نو

به گزارش وبلاگ عصر نو، اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی گفت:پیش از تصادفم آدم فعالی بودم و بعد نمی خواستم قبول کنم که معلول هستم؛ به همین علت به سراغ ورزش هایی رفتم که برای یک معلول از ناحیه پا دور از فکر است، اما توانستم راهم را با موفقیت جلو بروم.

به گزارش فارس، سمیرا جرجانی، اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی در برنامه صبح پارسی شبکه جام جم، گفت: وقتی تصادف کردم فرایند پذیرش روانی این رویداد برایم سخت بود و در ابتدا نمی خواستم باور کنم که معلول شده ام و یک پایم را از دست داده ام؛ قبول نکردن آن به گونه ای به نفع من شد، چون به سراغ کوهنوردی رفتم.

وی ادامه داد: همه افراد پیروز در زندگی خود چالش هایی داشته اند که همان چالش ها باعث رشدشان شده است. احساس می کنم بعد از تصادفم دوباره متولد شدم که شاید برای دیگران غیر قابل درک و باور باشد.

اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی توضیح داد:سختی هایی که در کوهنوردی و پاراگلایدر پیش روی من بود و حتی زمانی که می خواستم شنا را آغاز کنم برایم خیلی جالب بود؛ یعنی برای هر چیزی که می خواستم آغاز کنم هزاران بار در درونم می مردم و زنده می شدم.

جرجانی بیان داشت:اما حالا زنی خودساخته هستم که این خودساختگی را از ورزش و کتاب خواندن به دست آوردم. مهم ترین توصیه ام به دیگران این است که روزانه نیم ساعت الی 45 دقیقه کتاب بخوانند. کتاب مثل مادر و پدر و معلم است که با تجربیات مختلف باعث می گردد ما رشد کنیم.

وی اضافه کرد: در راستای که به رشد برسم خیلی سختی کشیدم، ولی به ترتیب برای خودم هدف گذاری کردم؛ برای مثال برای صعود به دماوند بار اول در یک نقطه ای کم آوردم، اما مدام به این فکر بودم که دوباره صعود کنم؛ چون شرایط من متفاوت بود.

جرجانی متذکر شد: در مازندران صعودی داشتم که به جز مربی هیچ کس حاضر نمی شد با من بیاید و من تنها خانمی بودم که در آن موقعیت به دماوند صعود کردم. اعتماد مربی و خواست خودم باعث شد به این موقعیت برسم.

اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی بیان نمود: روز های سخت، تیره و تار زیادی در زندگی ام داشتم، اما همواره دلم روشن بوده است که خدا هست.

همواره جنبه های خوب زندگی را می بینم. به این توجه نمی کنم که یک پایم مصنوعی است؛ چون من چشمان و دستان سالمی دارم و حرف های دیگران که مرا بی انگیزه می نماید برایم مهم نیست.

وی گفت: همواره خدا را شکر می کنم و از او طلبکار نیستم و بسیار هم مسئولیت پذیر هستم. هیچ وقت به خدا نمی گفتم چرا من؟ بلکه به این فکر می کردم که چطور شرایط را بهتر کنم.

جرجانی ادامه داد: چهاربار دماوند رفتم و به علاوه سبلان و سماموس را فتح نموده ام. در ایران بلندترین نقطه دماوند است و بعد از صعود به آن تصمیم گرفتم شهر های دیگر ایران را هم بگردم و به جای اینکه در خود شهر گردش کنم به دره ها و آبشار های شهر مقصدم می رفتم.

اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی اضافه کرد: لذت کوهنوردی به همین سختی های در راستا است وقتی به دماوند می رفتم به خاطر سختی راستا می گفتم دیگر به کوه باز نمی گردم، اما وقتی به خانه می رفتم همه چیز را فراموش می کردم و دلتنگ کوه می شدم.

وی با اشاره به اینکه اولین و تنها بانوی معلول فاتح قله دماوند است، اضافه کرد: معلولان باید بیش از این به سمت ورزش پیش بروند.

اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی، گفت: پیش از تصادفم آدم فعالی بودم و بعد نمی خواستم قبول کنم که معلول هستم؛ به همین علت به سراغ ورزش هایی رفتم که برای یک معلول از ناحیه پا دور از دهن است، اما توانستم راهم را با پیروزیت جلو بروم.

جرجانی گفت: تهرانی ها با دماوند هم هوا تر هستند، اما من، چون شمالی هستم دو روز طول می کشد. ابتدا باید مدت زیادی را هر هفته به کوه بروند و از ارتفاع مشخصی دوباره برگردند تا هم هوا شوند و بعد برای صعود آماده شوند.

وی توضیح داد:همزمان که من کوهنوردی را آغاز کردم خانمی از هند با پای مصنوعی به عنوان اولین خانم معلول دنیا اورست را فتح نموده بود و من هم دوست دارم دومین خانم باشم. برنامه دیگرم این است که از فراز قله دماوند پرواز کنم.

اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی یادآور شد: یکی از اهدافم این است که مرکزی را راه اندازی کنم و به افرادی که در شرایط سخت و ناامیدی قرار می گیرند آموزش امید و انگیزه بدهم و تجربیات خودم را در اختیار آن ها قرار دهم تا قدرت پذیرش برای آن ها به میزان ای که برای من سخت بود آزاردهنده نباشد.