یک آزمایش عجیب و ترسناک برای جوان شدن - وبلاگ عصر نو

به گزارش وبلاگ عصر نو، دانشمندان در حال آنالیز مزایای ضد پیری در موش های پیری هستند که با جراحی به هم پیوند زده شده اند تا خون هایشان به طور مشترک گردش کند. آنها در این آزمایش عجیب، دو موش(یک موش مسن و یک موش جوان) را به منظور اشتراک سیستم گردش خون شان به هم متصل کردند.

به گزارش ایسنا، در نگاهی اجمالی به آنچه که می تواند نیمه ای تاریک نیز داشته باشد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر را به موش های جوان متصل نموده اند و دریافته اند که این کار، روند پیری در حیوانات مسن تر را کند می نماید و طول عمر آنها را تا 10 درصد افزایش می دهد.

در سال های اخیر مطالعات به طور فزاینده ای نشان داده اند که تزریق خون موش های جوان به موش های مسن تر منجر به طیف وسیعی از مزایای سلامتی از جمله بهبود عملکرد عصبی، کند کردن پیشرفت بیماری هایی مانند آلزایمر و افزایش طول عمر می گردد. اما اگر این نتیجه فقط حاصل از تزریق گاه به گاه خون جوان باشد، جریان پایدار و همیشگی خون چه کاری می تواند انجام دهد؟

برای این مطالعه تازه که از طریق موسسه دوک هلث(Duke Health) رهبری شد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر و جوان را با جراحی به هم متصل کردند. این فرآیند heterochronic parabiosis نامیده می گردد و قبلاً برای آنالیز اینکه آیا آلزایمر منشا خارج از مغز دارد یا خیر استفاده می شد.

پژوهشگران موش های جوان چهار ماهه و موش های مسن تر دو ساله را به هم متصل کردند، سپس سلامت آنها را طی 12 هفته - معادل حدود 10 درصد از طول عمر یک موش - آنالیز کردند.

آنها گفتند از نظر انسانی، این مانند متصل کردن یک فرد 50 ساله با یک فرد 18 ساله برای حدود 8 سال است. سپس موش ها جدا شدند و دو ماه دیگر تحت آنالیز قرار گرفتند تا ببینند این اثرات چقدر طول می کشد.

این موش های مسن تر پس از این آزمایش، سالم تر به نظر می رسند و بیشتر از موش های گروه کنترل عمر کردند، اگرچه این افزایش نسبتاً کم و فقط به طور میانه 6 تا 9 درصد بود.

سن اپی ژنتیک یا فراژن شناسی خون و بافت کبد آنها به شدت کاهش یافت و بیان ژن آنها الگوهای ضد پیری مشابه آنچه در فرآیندهایی مانند محدودیت کالری مشاهده می شد، به خود گرفت.

فراژن شناسی(Epigenetics) مطالعه اختلاف های سلولی و فیزیولوژیکی است که از طریق تغییر در توالی دی ان ای ایجاد نمی گردد. اپی ژنتیک اصولاً مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که باعث روشن یا خاموش شدن ژن ها می گردد و بر روی چگونگی خوانده شدن ژن ها اثر می گذارد. مکانیسم های اپی ژنتیک به اثرات محیطی حساس هستند و از عوامل کلیدی در شکل گیری فنوتیپ هستند.

دانشمندان در طول دو ماه پیگیری دریافتند که بعضی از مزایای اعطا شده به موش های پیر در طول دوره مطالعه ادامه دارد. در عین حال، موش های جوان به سرعت توانستند آسیب های مولکولی را که از همسالان بزرگ تر خود متحمل شده بودند، رفع نمایند.

وادیم گلادیشف(Vadim Gladyshev) سرپرست تیم پژوهش می گوید: وقتی موش ها سیستم گردش خون اشتراکی دریافت می نمایند، آسیب موش های پیر به موش های جوان می رسد و سن بیولوژیکی آنها را افزایش می دهد. اما در خصوص موش های مسن، این روند، آسیب آنها را کم می نماید.

وی اضافه نمود: پس از جدا شدن، آسیب های منتقل شده به موش های جوان از موش های پیر را می توان به مرور زمان پاک کرد، در حالی که در موش های مسن، این آسیب به طور دائم رقیق می گردد.

پژوهشگران می گویند در حالی که بدیهی است که اتصال سیستم گردش خون انسان های پیر و جوان عملی نیست، مطالعات آینده می توانند مولکول های خاصی را شناسایی نمایند که مزایایی را با این امید که برای توسعه درمان های تازه ضد پیری مناسب باشند، به همراه داشته باشد.

جیمز وایت، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: عناصری که موجب این امر می شوند، مهم هستند و هنوز شناخته نشده اند. آیا آنها پروتئین هستند یا متابولیت؟ آیا علت آن سلول های تازهی است که موش جوان ارائه می نماید، یا موش جوان به سادگی خون پیر و پیری را مهار می نماید؟ این همان چیزی است که امیدواریم در آینده بفهمیم.