آثار سزارین بر مادر و نوزاد - وبلاگ عصر نو

به گزارش وبلاگ عصر نو، اندازه رو به رشد موارد سزارین، منشا پژوهش ها و بحث و جدل های فراوان در منابع پزشکی بین المللی بوده است. نسبت موارد سزارین در استرالیا از 4/19% کل موارد تولد در سال 1994 به 1/29% در سال 2004 رسید. این درصد که در ایالات متحده همواره بالا بوده، در سال 2005 به 2/30% یعنی مشابه نسبت 33% مربوط به آمریکای جنوبی در همان

آثار سزارین بر مادر و نوزاد

مترجم: دکتر امیرعلی سهراب پور

مقدار رو به رشد موارد سزارین، منشا پژوهش ها و بحث و جدل های فراوان در منابع پزشکی بین المللی بوده است. نسبت موارد سزارین در استرالیا از 4/19% کل موارد تولد در سال 1994 به 1/29% در سال 2004 رسید. این درصد که در ایالات متحده همواره بالا بوده، در سال 2005 به 2/30% یعنی مشابه نسبت 33% مربوط به آمریکای جنوبی در همان سال رسید. سزارین، علی رغم مقبولیت فزاینده اش به اسم جایگزین زایمان واژینال، یک جراحی کم خطر نیست. ویلار و همکاران در مقاله ای که در شماره اخیر مجله JMB به چاپ رسانده اند، بر حجم شواهدی که علیه مقدار بالای زایمان سزارین هشدار می دهند افزوده اند. این مطالعه تأیید می نماید که سزارین تنها هنگامی توجیه دارد که فواید آن بر مضارش فزونی داشته باشد.

این مطالعه همگروهی آینده نگر از یک مجموعه غنی داده ها مربوط به آمریکای جنوبی استفاده نموده که نتایج قبلی آن پیش از این به انتشار رسیده است. این پژوهش به روشنی نشان می دهد که مقدار بالای سزارین لزوما پیامدهای بهتر سلامت را برای مادران و نوزادان در پی نخواهد داشت. در میان 97095 مورد تولد آنالیز شده، موربیدیته شدید مادر در موارد سزارین به مقدار معنی داری بیشتر بود (نسبت شانس 0/2، فاصله اطمینان 59%:5/2-6/1) پیامد نوزادان ارتباط نزدیکی با پرزانتاسیون جنینی در زمان تولد داشت. مرگ ومیر جنین و نوزاد (تا زمان ترخیص) در تولد واژینال بریچ به ترتیب 69/9% و 55/8% و در زایمان های سزارین غیراورژانس به ترتیب 96/0% و 79/1% بود. نویسندگان مقاله نتیجه گیری نموده اند که عمل سزارین غیراورژانس در گروه زنان مطالعه شده نقش محافظتی در جنین هایی با پرزانتاسیون بریچ داشته است. اما آثار محافظتی علیه مرگ جنین در پرزانتاسیون سفالیک کمتر مشهود بود و مرگ ومیر نوزادان (تا زمان ترخیص) هم در سزارین های غیراورژانس و هم در موارد تبدیل زایمان واژینال به سزارین به مقدار معنی داری بیشتر بود.

مطالعات عظیم جمعیتی، مورد شاهد و تحلیل های همگروهی گذشته نگر متعددی علیه پیامدهای جراحی نامطلوب بالقوه سزارین برای مادران و نوزادان هشدار داده اند. این آنالیز ها مقدار بالاتر بستری بیش از 7 روز نوزاد در بخش مراقبت های ویژه، مقدار بالاتر بستری بیش از 7 روز مادر در بیمارستان، احتیاج بیشتر به بستری مجدد مادر در دوران پس از زایمان و مقدار بالاتر مرگ ومیرمادر درنتیجه عوارض بیهوشی، عفونت و ترومبوآمبولی وریدی را گزارش نموده اند. آثار درازمدت تر شامل افزایش خطر جفت سرراهی، جفت چسبنده و جدا شدن زودرس جفت در بارداری های بعدی و احتمال ارتباط با مرگ جنین در بارداری های آینده می باشد. بعلاوه نگرانی هایی درمورد ارتباط میان سزارین و موربیدیته و مرگ ومیر نوزادی، حتی بعد از درنظر گرفتن متغیرهای مخدوش گر احتمالی وجود دارد.

مانند بسیاری از اقدامات دیگر جراحی که گاه با عوارض جانبی ناخواسته همراه اند، عمل سزارین هم می تواند مسائل یاتروژن را سبب گردد. زنان باردار و پزشکان، هنگامی که قرار است بین زایمان طبیعی و عمل سزارین انتخاب کنند، ارزش گذاری متفاوتی نسبت به پیامدهای گوناگون ارایه شده به آنها دارند. زنان ممکن است سزارین را به این علت ترجیح دهند که مایلند کف لگن آنها از آسیب مصون ماند و در آینده دچار مسائل ادراری نگردند. با این حال، هنوز اجماعی درمورد احتمال آسیب کف لگن ناشی از زایمان و اینکه سزارین تا چه مقدار می تواند از مسائل کوتاه مدت و درازمدت دفع ادرار و مدفوع پیشگیری کند وجود ندارد. بنابراین با توجه به مضرات بالقوه عمل سزارین، زنان باردار و مراقبان سلامت آنان در خصوص فواید آن در هاله ای از تردید باقی می مانند. زنانی که هیچ اندیکاسیون دیگری برای عمل سزارین ندارند باید فواید ممکن اما غیرقطعی پیشگیری از مسائل ادراری آینده را از یک سو و افزایش خطر مسائل ناشی از جراحی برای خود و فرزندشان را از سوی دیگر درنظر بگیرند.

قضاوت در خصوص اینکه کدام روش زایمان ارجح است، نه تنها به شانس نسبی دامنه وسیعی از فواید و مضرات، بلکه به شدت و حجم نسبی آنها هم بستگی دارد. نکته بسیار مهم هنگام مقایسه عمل سزارین با زایمان طبیعی آن است که احتمال وقوع حالت های مختلف بعد از آغاز دردهای زایمان (زایمان واژینال طبیعی) به دقت مورد توجه قرار گیرد، چرا که سلامت مادر و نوزاد بسته به اینکه زایمان واژینال طبیعی انجام بگردد یا نه، بسیار متفاوت خواهد بود. احتمال وقوع پیامدهای مختلف زایمانی و وضع سلامت مادر و نوزاد متعاقب آن، بستگی زیادی به مجموعه تصمیماتی دارد که پیش از آغاز درد زایمان و حین آن گرفته می گردد. به اسم مثال، تصمیم گیری درمورد انجام مداخلاتی نظیر القای زایمان و استفاده از روش اپیدورال برای تخفیف درد می تواند احتمال جراحی را افزایش دهد. روش زایمان بعلاوه به ترجیح مشتری، نوع مراقب سلامت (ماما یا متخصص زنان و زایمان)، محل زایمان (بیمارستان یا منزل) و ساختار تامین هزینه سلامت (بیمه سلامت و بازپرداخت پولی) بستگی دارد.

با توجه به ماهیت پیچیده تصمیم گیری درمورد روش زایمان، زمینه های اجتماعی- سیاسی آن و عدم قطعیت درمورد پیامدها، بعید به نظر می رسد که کارآزمایی های بالینی تصادفی شده پاسخ مشخصی به زنان و مراقبان سلامت آنان در خصوص ارجحیت یکی از دو روش زایمان دهند. درصورتی که روابط پیچیده میان عوامل فرآیند نظیر القای زایمان، تخفیف اپیدورال درد، نوع مراقب سلامت و ترتیبات تامین هزینه در تحلیل ها به اسم متغیرهای درونزاد و نه برونزاد در نظر گرفته شوند، شاید مطالعات همگروهی بتوانند برآوردهای دقیق تری از عوامل خطر برای هر روش زایمان ارایه کنند. مطالعات بعدی یاری خواهند کرد تا مجموعه ثابتی از احتمالات برای انواع پیامدهای ممکن مبتنی بر این عوامل مشخص گردند تا پشتوانه ای برای مراقبان سلامتی باشد که وظیفه هدایت و اطلاع رسانی به زنان را در تصمیم گیری برای نوع زایمان به عهده دارند. جستجوی مدل هایی از مراقبت بارداری و زایمان که با برترین پیامد زایمانی همراه باشند و هم حمایت از محیط های مناسب زایمان و اقداماتی که به تقویت فیزیولوژی طبیعی زایمان و نه مقابله با آن منجر می شوند، ضروری به نظر می رسد.

منبع:www.salamat.com

/ع